Momenteel is de wereld in de ban van prins Harry's rechtszaak tegen uitgever Mirror Group Newspapers (MGN). Inmiddels is het geen geheim meer dat Harry de pers de schuld geeft van de dood van zijn moeder, van het met regelmaat verstoren van zijn leven en van telefoonhacking. Dat is allemaal niet niks, maar ook de rest rondom deze zaak is niet om over naar huis te schrijven.
De rechtszaak van prins Harry is op alle vlakken uiterst treurig
We zijn de eersten die toe zullen geven dat bij lid zijn van een koninklijke familie talloze privileges komen kijken – daar kunnen we niet om heen. En veel van die privileges waarvan je je kan afvragen of ze nog een plek verdienen in deze tijd worden betaald door ons. Echter hebben we ook begrip voor hoe moeilijk het vervullen van een dergelijke rol kan zijn, want hoewel het makkelijk is om beroemdheden te haten is het niet niks om vanaf je geboorte continu in de wereldwijde spotlights te staan, nul privacy te hebben en continue het mikpunt te zijn van eerder genoemde, vaak ongegronde haat.
Daarbij overleed prinses Diana door een auto-ongeluk dat plaatsvond terwijl ze door fotografen werd achtervolgd, en dit was niet de eerste of de laatste keer dat fotografen zich meedogenloos opstellen in hun jacht naar beeld. Tijdens de rechtszaak herleeft Harry zijn trauma's die hij heeft overgehouden aan nare ervaringen met de pers – veel ervan vonden plaats toen hij nog minderjarig was en dus hebben een aantal hem voor het leven getekend. Zo wist hij tijdens zijn jeugd al niet wie hij kon vertrouwen en werd zijn vriendenkring steeds kleiner, en werd hij naar eigen zeggen enorm gepest toen de pers zijn kissing disease-diagnose (de ziekte van Pfeiffer in het Nederlands) met de wereld deelde. Daarnaast was hij kapot van de breuk tussen hem en ex Chelsy Davey, die volgens hem werd veroorzaakt door de constante bemoeienis van de pers. Chelsey gaf aan dat ze een leven waar dit altijd een onderdeel van is niet aankon en dus zette ze een punt achter de relatie. Volgens Harry zit de pers altijd als derde persoon in al zijn relaties.
Tijdens de rechtszaak tegen MGN die deze week in Londen plaatsvindt zien we dan ook een prins met veel pijn, woede en verdriet, en het is dan ook niet gek dat hij tijdens de zitting van gister vol schoot. Maar ook zien we een man zonder bewijzen, en daardoor lijkt de kans op dit moment klein dat hij de zaak zal winnen. Echter geloven de meeste redelijke mensen ook zonder bewijs wel dat de Britse roddelpers het op zijn zachtst gezegd vrij bont kan maken, maar in de rechtszaal heeft Harry daar weinig aan.
Het is volledig te begrijpen dat hij, zeker nu hij vader is, iets wil veranderen aan de manier waarop de pers met mensen als hij omgaat, maar doordat hij zonder harde bewijzen te hebben een zaak aanspande kan hij niet bepaald rekenen op sympathie – hij wordt eerder een beetje belachelijk gemaakt, en sinds zijn relatie met Meghan Markle kan hij sowieso al niet op veel liefde van zijn landgenoten meer rekenen (ook zoiets – je kan niet blij zijn met zijn partner- of levenskeuzes, maar de hoeveelheid intense haat die deze twee op hun bord krijgen is verre van normaal, en dan hebben we het nog niet eens over de gemaakte racistische opmerkingen). En dus haalt Harry zichzelf met de rechtszaken eigenlijk alleen maar nog meer ellende op de hals, want net zoals de journalisten van MGN dat volgens Harry zijn is ook de advocaat van de uitgever, Andrew Green, meedogenloos en hij pakt Harry dan ook stevig aan tijdens zijn ondervragingen die gaan over gebeurtenissen die Harry als, zo blijkt, zeer pijnlijk heeft ervaren.
Daar bovenop is het ook nog eens treurig dat deze rechtszaak überhaupt plaats moet vinden – van zaken als achtervolgingen, telefoonhacking (iets dat MGN overigens heeft toegegeven) en het verkrijgen van informatie op onrechtmatige wijze is in andere monarchieën niet of nauwelijks sprake. Zou de Britse pers wellicht een dagje moeten meelopen met de Nederlandse?
In een statement deelde Harry dat hij het journalistieke vak van de afgrond wil redden, en dat sentiment snappen we gezien de questionable praktijken van sommige tabloids wel. Maar eigenlijk is er wat mis met alle partijen – de Britse media gedraagt zich vaak niet zoals het hoort, leden van het Koninklijk huis hebben een hoeveelheid privileges die volgens velen eigenlijk niet meer in deze tijd past en laat het nou net deze verheven status zijn die de vaak negatieve en schadelijke media-aandacht over zich afroept. 'Dat hoort erbij', zeggen velen dan. Of: 'Je kiest ervoor', over sterren die er met hun zang- of acteercarrière voor zouden hebben gekozen om te pas en te onpas lastig gevallen te worden door de pers.
Je privéleven continue onder een vergrootglas zien liggen en elementen ervan vervolgens terug zien in media van over de hele wereld is als je het ons vraagt reden genoeg om begrip te hebben voor het feit dat veel beroemdheden hierdoor mentale problemen ontwikkelen, naar verdovende middelen grijpen of een totale breakdown krijgen à la Britney Spears in 2007.
Goed, terug naar de zaak van Harry. Met al deze dingen in overweging genomen lijkt het vrijwel onmogelijk dat er een partij als echte 'winnaar' uit de bus komt, maar wat wel een echte win zou zijn is als we dankzij deze zaak en het mediacircus eromheen eens herzien hoe we met elkaar omgaan – met mensen, met de pers, met beroemdheden, met royals. Want in plaats van zeggen 'het hoort erbij' kunnen we ook gewoon een nieuwe standaard voor het met elkaar omgaan creëren die mensen niet tot waanzin drijft.
